ارسال درخواست ...
کامپلیکیشن های امپلنت
چندین عارضه‌ی احتمالی وجود دارد که ممکن است پس از کاشت ایمپلنت دندانی (DIS) رخ دهد. بخش‌های زیر به برخی از این موارد می‌پردازد.
در ادامه به برخی از مشکلات رایج‌تری که ممکن است پس از کاشت ایمپلنت دندانی (DIS) ایجاد شوند، اشاره شده است.
عفونت
عفونت در محل ایمپلنت، شایع‌ترین عارضه‌ی کاشت ایمپلنت دندانی است.
درمان عفونت به شدت و محل آن بستگی دارد. به عنوان مثال، عفونت باکتریایی در لثه ممکن است به آنتی‌بیوتیک یا پیوند بافت نرم نیاز داشته باشد. عفونت باکتریایی در استخوان ممکن است نیاز به برداشت بافت استخوانی آلوده و احتمالاً خارج کردن ایمپلنت داشته باشد، که پس از آن پیوند استخوان و بافت نرم انجام می‌شود.
عقب‌نشینی لثه
در برخی موارد، ممکن است فرد متوجه شود که بافت لثه اطراف ایمپلنت شروع به عقب‌نشینی کرده است. این موضوع می‌تواند منجر به التهاب و درد شود. ارزیابی فوری توسط دندانپزشک برای جلوگیری از برداشت ایمپلنت ضروری است.
لق شدن ایمپلنت
در چند هفته‌ی اول پس از کاشت ایمپلنت، ایمپلنت با استخوان فک رشد کرده و جوش می‌خورد. این فرایند "اسئواینتگریشن" نام دارد و برای موفقیت بلندمدت ایمپلنت حیاتی است. این فرایند ممکن است چندین ماه طول بکشد.
اگر ایمپلنت به درستی با استخوان جوش نخورد، جراح ممکن است آن را خارج کند. پس از بهبود ناحیه، ممکن است امکان تکرار کاشت ایمپلنت وجود داشته باشد.
آسیب به عصب یا بافت
گاهی اوقات جراح ممکن است به‌طور ناخواسته ایمپلنت را بیش از حد نزدیک به یک عصب قرار دهد. این موضوع می‌تواند باعث بی‌حسی، سوزن‌سوزن شدن یا درد شود. علائم کوتاه‌مدت رایج‌تر هستند، اما ممکن است علائم طولانی‌مدت نیز رخ دهند.
آسیب به عصب یا بافت نیاز به رسیدگی فوری دارد. آسیب به عصب آلوئولار تحتانی (IAN) در فک پایین ممکن است به‌طور بالقوه جدی باشد. برخی از علائم احتمالی آسیب به IAN شامل موارد زیر است:
• بی‌حسی مداوم در سمت ایمپلنت، شامل لب پایین و چانه
• درد یا ناراحتی مداوم
• احساس سوزش، مورمور یا خارش در لثه‌ها و پوست
مشکلات کمتر رایج
کاشت ایمپلنت دندانی ممکن است منجر به برخی مشکلات کمتر رایج شود، مانند مسائل سینوسی یا آسیب به خود ایمپلنت.
مشکلات سینوسی
ایمپلنت‌هایی که در فک بالا قرار می‌گیرند، ممکن است به درون حفره‌های سینوسی نفوذ کرده و باعث التهاب سینوس شوند. این وضعیت سینوزیت نام دارد.
برخی از علائم احتمالی سینوزیت عبارت‌اند از:
• درد، حساسیت یا تورم در اطراف گونه‌ها، چشم‌ها یا پیشانی
• ترشحات بینی سبز یا زرد
• گرفتگی بینی
• کاهش حس بویایی
• سردرد سینوسی
• دندان‌درد
• بوی بد دهان
• تب بالا
• آسیب ناشی از فشار بیش‌ازحد
مانند دندان‌های طبیعی، فشار یا ضربه بیش‌ازحد ممکن است باعث ترک خوردن یا لق شدن ایمپلنت شود.
برخی افراد بدون آن‌که بدانند، فشار زیادی به ایمپلنت وارد می‌کنند. برای مثال، بعضی افراد در خواب دندان قروچه می‌کنند. کسانی که مستعد این رفتار هستند ممکن است نیاز به استفاده از محافظ دهانی داشته باشند تا از آسیب به ایمپلنت و دندان‌های طبیعی خود جلوگیری کنند.
مشکلات بلندمدت
پری‌ایمپلنتایتیس نوعی بیماری لثه است که باعث از دست رفتن استخوان نگهدارنده ایمپلنت می‌شود. این بیماری در اثر التهاب مزمن در محل ایمپلنت ایجاد می‌شود.
طبق یک مرور در سال ۲۰۱۷، پری‌ایمپلنتایتیس ممکن است حدود ۵ سال طول بکشد تا پیشرفت کرده و علائم ایجاد کند. این علائم معمولاً شامل خونریزی یا تورم در اطراف محل ایمپلنت هستند.
همچنین احتمال نادری وجود دارد که بدن ایمپلنت دندانی را پس بزند. بر اساس مروری در سال ۲۰۱۹، پژوهشگران در حال بررسی خطرات استفاده از ایمپلنت‌هایی از جنس تیتانیوم یا فلزات دیگر هستند. برخی افراد حساسیت نادری به فلز دارند که باعث می‌شود بدن‌شان ایمپلنت فلزی را نپذیرد. پژوهشگران توصیه می‌کنند که قبل از دریافت این نوع ایمپلنت‌ها، تست حساسیت فلزی انجام شود.
چه کسانی باید ایمپلنت دندانی داشته باشند؟
ایمپلنت‌های دندانی راه‌حل مناسبی برای افرادی هستند که قصد جایگزینی دندان‌های آسیب‌دیده ناشی از پوسیدگی شدید یا ضربه را دارند.
با این حال، دو مشکل بالقوه در مورد ایمپلنت‌های دندانی وجود دارد: مناسب بودن و نرخ موفقیت.
مناسب بودن
یکی از مشکلات اصلی ایمپلنت‌های دندانی این است که برای همه افراد مناسب نیستند.
برای دریافت ایمپلنت، فرد باید از سلامت کلی خوبی برخوردار باشد. همچنین باید لثه‌ها و استخوان فک سالمی داشته باشد، چرا که این ساختارها در تمام طول عمر فرد از ایمپلنت پشتیبانی می‌کنند.
ایمپلنت‌های دندانی برای کودکان مناسب نیستند، زیرا استخوان‌های صورت آن‌ها هنوز در حال رشد است.
نرخ موفقیت
گاهی اوقات ممکن است ایمپلنت دندانی با شکست مواجه شود. متخصصان سلامت شکست ایمپلنت را در دو دسته قرار می‌دهند: شکست زودهنگام (که بلافاصله پس از کاشت رخ می‌دهد) یا شکست دیرهنگام (که پس از گذشت مدتی از قرارگیری ایمپلنت ایجاد می‌شود).
ایمپلنت‌های دندانی حدود ۹۰ تا ۹۵ درصد نرخ موفقیت دارند. با این حال، در افرادی که:
• سیگار می‌کشند
• دیابت دارند
• دچار بیماری لثه هستند
• تحت پرتو‌درمانی در ناحیه فک قرار گرفته‌اند
• برخی داروهای خاص مصرف می‌کنند
ممکن است نرخ موفقیت کاهش یابد.
مراقبت از ایمپلنت‌ها
بهترین راه برای اطمینان از موفقیت ایمپلنت دندانی، پیروی از توصیه‌های مراقبتی جراح پس از عمل است.
پس از کاشت ایمپلنت، فرد باید تا زمانی که بی‌حس است از مصرف غذاها و نوشیدنی‌های داغ خودداری کرده و تا چند روز رژیم غذایی نرم را دنبال کند.
همان‌طور که دندان‌های طبیعی به تمیز کردن منظم نیاز دارند، ایمپلنت و بافت‌های اطراف آن نیز باید به‌طور مرتب تمیز شوند. پس از بهبود لثه‌ها، فرد باید حداقل روزی یک بار نخ دندان بکشد و از مسواک‌های بین‌دندانی برای تمیز کردن نواحی سخت‌دسترس استفاده کند.
همچنین باید معاینات منظم دندانپزشکی و جلسات تمیزکاری برای نواحی زیر خط لثه برنامه‌ریزی شود.
افرادی که سیگار می‌کشند، ممکن است بخواهند ترک کنند، چرا که این کار خطر عوارض ناشی از ایمپلنت را کاهش می‌دهد.
لطفاً آنچه فکر می کنید را با ما در میان بگذارید!